"รู้" ได้ไง..?

พระอาจารย์ -  เมื่อจิตไม่ได้รับการพัฒนาด้วยศีลสมาธิปัญญานี่ ...เวลามันเจอสถานการณ์คับขันที่มันเป็นทุกข์ ที่มันเลือกไม่ได้ ที่มันไม่ได้เกิดจากเราเป็นผู้สร้างขึ้นมาเองก็ตาม หรือเป็นเราสร้างขึ้นมาเองก็ตาม

พอถึงจุดนั้นน่ะ มันจะแก้ไม่ได้ ...เนี่ย มันจะเกิดภาวะบีบคั้นทับถม ทุรนทุราย กระสับกระส่าย มืดบอด ดำดิ่งอยู่ในกองทุกข์ก้อนทุกข์ ความรู้สึกเป็นทุกข์อย่างแผดเผาเร่าร้อน ทรมาน

แล้วก็ต้องจมแช่ แล้วก็อยู่ในสภาวะที่มันถูกบีบคั้นด้วยทุกข์อย่างนั้นน่ะ ...การกระทำ คำพูดที่ออกไปนี่ มันจะออกไปท่ามกลางความเร่าร้อนที่แผดเผา

เพราะนั้นมันจึงมีการกระทำคำพูดที่ผิดพลาดคลาดเคลื่อน แล้วไปกระทบกับสิ่งนั้น บุคคลนี้ อีกมากมาย ...สุดท้ายแล้วมันก็จะเข้ามาสุมเป็นทุกข์ซ้อนเข้ามาอีก หลายเรื่องเข้ามาอีก ไปใหญ่เลย

มันไปใหญ่เลย จนบางทีก็เสียงานเสียการ เสียบุคลิก เสียสถานะการดำรงตน การดำรงอาชีพ การดำรงบุคคลคนนี้อยู่ในสังคม ...มันสูญเสียหมด มันเสียหายไปโดยทั่วของตัวเองและผู้อื่น

เนี่ย เพราะว่าปล่อยปละละเลย แล้วก็เวลากิเลสมันทับถมขึ้นมาถึงจุดนึง ขึ้นมาสร้างอารมณ์ ก่อทุกข์จนทับถมทวีคูณขึ้นมาแล้วนี่ ...เอาตัวไม่รอดหรอก

นี่ ยังเป็นทุกข์เรื่องภายนอก ...แล้วยังต้องเป็นภาระของขันธ์ ที่มันจะต้องเจอเรื่องภาระของขันธ์คือทุกข์กาย จนถึงทุกข์ของวันตาย ทุกข์ของอาการกายกำลังจะแตกดับตายไป

มันก็จะมีทุกข์อย่างแสนสาหัสขึ้นมา ทุกข์แบบหมอยังส่ายหัว คือไม่รู้จะช่วยยังไง ...ความทุกข์บางความทุกข์ เวทนาบางเวทนานี่ เอายาทุกชนิดมาแล้ว ก็ยังเอาไม่อยู่

เพราะนั้นความเป็นทุกข์ในกายนี่ บางครั้งบางคนวิบากมันแรง มันสูง ...นี่ มันทุกข์จริงๆ ทุกข์แบบทั่วทุกขุมขนเลย มันไม่มีตรงไหนที่ไม่เป็นทุกข์เลย เวลานั้น

แล้วจะเอากำลังจิตกำลังใจที่ไหนไปตั้งรับต่อสู้ ...ถ้าไม่มีการพัฒนาจิตอยู่ด้วยศีลสมาธิปัญญามาตั้งแต่ร่างกายมันยังเป็นปกติ...ยังไม่เดือดเนื้อร้อนใจเพราะมันขึ้นมา

เหล่านี้ คือให้ตัวเองใช้อุบายเหล่านี้...ในการเตือนให้เกิดความขยันหมั่นเพียร ในการสร้างฐานศีลสมาธิปัญญาของตัวเองขึ้นมาอยู่เสมอ ...ไม่งั้นมันจะเกิดความตายใจในโลก ตายใจในขันธ์

เกิดความประมาทในโลก เกิดความประมาทในขันธ์ ...คิดว่าโลกมันจะเป็นอย่างที่เราเจอทุกวัน เราก็อยู่อย่างสบายๆ ไม่มีเรื่องไม่มีราวทุกวัน...ก็คงเป็นอย่างนี้ต่อไปมั้ง ...นี่ มันตายใจในโลก

กายก็อยู่ธรรมดาไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วย...มันก็พอแล้ว  ปวดหัวตัวร้อนก็เป็นเรื่องธรรมดา ไม่เห็นมันจะเดือดเนื้อร้อนใจเป็นทุกข์อะไรเลย ...นี่ มันก็ตายใจในขันธ์

เวลามันเกิดสภาวะที่มันคับแค้นจริงๆ แล้วจะรู้เองน่ะ...ไม่ใช่ธรรมดา ...เวลาร่างกายมันวิปริตจริงๆ ไม่ว่าจะโรคไหนก็ตาม มันเอาไม่อยู่ จิตเอาไม่อยู่ ...หาทางดิ้นหนี ก็ไม่รู้จะดิ้นหนียังไง เพราะไม่มีปัญญา

แต่ถ้าภาวนาซะตั้งแต่หัววัน คือตั้งแต่อายุยังน้อย สะสมภูมิปัญญา ภูมิของสติ กำลังของสติ กำลังของสมาธิ กำลังของปัญญามาโดยสม่ำเสมอตลอดสาย

คือไม่ต้องถึงขั้นเอาแบบ...แหม เป็นหน้าที่หลัก ใช้ชีวิตเป็นงานรอง...ไม่ใช่ ...ก็ทำไปเถอะ ค่อยๆ ทำไป  แต่ว่าโดยเฉลี่ยให้มันได้ตลอดวันทั้งวันให้มันมีรู้บ้าง

ขาดบ้าง เผลอบ้าง หายบ้าง ขอให้เฉลี่ยว่าอย่าให้มันขาดนาน รู้นิดก็ยังดี ...เอาไม่อยู่ก็ช่างมัน ก็รู้ใหม่  คอยรู้กลับมาดูตัวเองใหม่ สร้างทีละนิดๆ ทีละนิดไป

อย่าปล่อยปละละเลย อย่าละความขวนขวายในการเจริญสติสมาธิปัญญาภายใน ...เพราะไอ้สติสมาธิปัญญาอย่างที่เราอธิบายนี่ มันเป็นสติสมาธิปัญญาแบบพื้นฐาน ง่ายๆ

แบบใครก็ทำได้ แค่นั่งแล้วรู้ว่านั่งนี่ ใครก็ทำได้ ...ต่อให้เด็กมันมานั่ง ถามมัน มันก็ยังรู้เลยว่ามันกำลังนั่ง ใครก็ทำได้ ...มันไม่ใช่ยาก มันไม่ใช่ต้องลงทุนอะไร

มันไม่ใช่ต้องลงทุนลงแรง ใช้เงิน หาสถานที่ หรือว่าต้องสร้างจิตสร้างใจดวงใหม่ขึ้นมาอย่างแรง อย่างยิ่ง...ก็ไม่ใช่ ...ก็รู้ธรรมดา แค่เนี้ย

ถ้ารู้ได้แล้ว...ก็บางครั้ง บางช่วง ถ้ามันรู้แล้วมันสามารถตั้งรู้ตั้งเห็นอยู่กับกายนี้ได้..ด้วยความต่อเนื่องเป็นนาที สองนาที ห้านาทีได้...ก็เอา

อย่าไปเบื่อ อย่าไปคิด อย่าไปบอกว่าไม่รู้จะรู้ไปทำอะไร...เบื่อแล้ว ไม่เอาแล้ว ...เออ รู้ไปเหอะ ถ้ามันรู้ได้นาน...ตลอดอิริยาบถนั่ง นอน ยืน เดินนั้นๆ ได้เลย ...ก็ยิ่งดี

เนี่ย สร้าง ขวนขวายอยู่อย่างนี้  จะได้อะไร ไม่ได้อะไร ก็ถือว่าฝึกไว้ทำไว้ ...แล้วเวลาถึงคราวคับขัน มีทุกข์ขึ้นมาที่ต้องให้ได้รับ ต้องให้ได้เสวย ไม่ว่าจากตัวเองหรือจากบุคคลอื่น

เนี่ย สิ่งที่เราทำ สิ่งที่เราปฏิบัติคือศีลสมาธิปัญญานี่...มันจะมาเกื้อ มันจะมาหนุนตอนนั้น ...มันจะมาชี้ทาง มันจะมาส่องทาง...ว่าจะปฏิบัติตัวอย่างไรในสภาวการณ์เช่นนี้

เนี่ย ปัญญามันจะมาเตรียมให้ทางออก ชี้ทางออกให้เห็น ...แล้วเป็นทางออกที่ดีที่สุด แล้วก็เป็นทางแก้ที่ดีที่สุด ตรงที่สุด 

คัดลอกโดยตัดทอนมาจาก

คำสอน "พระอาจารย์" 

แทร็ก 15/22  ช่วง 1

http://ngankhamsorn15.blogspot.com/2016/08/1522-1.html