แล้วทุกวัน...พวกเราหมดเวลาไปกับอะไร
กับจิตที่มันแตกกระสานซ่านกระเซ็นไป ไขว่คว้าค้นควานไป
กับสุขกับทุกข์ กับเรื่องเลื่อนๆ ลอยๆ ฉาบทา
ได้สุขมา...เหมือนได้ทุกข์ ...เพราะได้ของที่มันต้องเสีย
ถ้าได้สุขมาก...ก็เสียมาก รับไว้เลย
ถ้าได้สุขน้อยก็ต้องเตรียมรับกับสุขน้อยที่จะเสียไป...ทุกข์ก็น้อย
ถ้าเมื่อใดที่ได้สุขมาก...รอรับได้เลย ทุกข์ก็จะมาก
เพราะมันจะเสียไป มันจะหมด มันจะสูญ
เพราะนั้น อยู่กับไม่มีสุขไม่มีทุกข์
ก็ไม่มีคำว่าสูญเสีย ไม่มีเราผู้สูญเสีย
แต่ถ้าได้สุขหรือได้ทุกข์ ก็จะต้องมีการสูญเสีย...มีเราผู้สูญเสีย
เป็นทุกข์อยู่เสมอ เป็นทุกข์ประจำเลยในสุขและทุกข์
ท่านจึงบอกว่าสุข-ทุกข์นี่ เหมือนหัวค้อนกับปลายค้อนน่ะ
มันอันเดียวกัน แล้วแต่จะพลิกใช้ยังไง
แต่มันก็คืออันเดียวกัน คือก้อนทุกข์กองหนึ่ง
ถ้ามันไม่มีปัญญา หรือมันไม่กลับมารู้ กลับมาดู
กลับมาเห็น ด้วยความเป็นกลาง ตั้งใจ ใส่ใจ
มันไม่เห็นหรอกว่า
ในสุข...เป็นทุกข์อย่างไร
ในทุกข์...เป็นทุกข์อย่างไร
มันก็ไม่หยุดค้นหาสุข
มันก็ไม่หยุดค้นหาความจะได้สุขอย่างไรดี
ด้วยการเห็น ด้วยการได้ยิน ด้วยการหา
ด้วยการทำ ด้วยการพูด ด้วยการไป-มาในที่ต่างๆ
จิตมันก็ไม่หยุดง่ายๆ หรอก
ไอ้จิตที่มันไปนี่ มันไปหาภพสุข แสวงหาสุข สุขที่ยังมาไม่ถึง
แล้วมันมาเทียบกับกายปัจจุบันที่มันนั่งอยู่นี่
มันไม่สุข มันไม่มีสุข ...มันหึ่มๆ กายตรงนี้มันหึ่มๆ
รู้จักหึ่มๆ ไหม ...ใกล้ๆ จะสุกแต่ไม่สุก
เรียกว่าหึ่มๆ ห่ามๆ อย่างนี้ ...ซึ่งมันไม่มีรสชาติ
ที่มันจะว่าอร่อยหรือว่าแย่ก็ไม่ใช่ ...มันหึ่มๆ กายนี่
เพราะนั้นจิตมันก็จะถูกบีบคั้นด้วยอำนาจของอวิชชา
ที่มันจะแตกออกไปหาสุข ด้วยการคิดนึกปรุงแต่ง เพ้อเจ้อ เลื่อนลอย
เลื่อนลอยก็เป็นความสุขหนึ่งของมันแล้ว
แค่เลื่อนลอย...ก็บอกว่าสบายดี ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องทำอะไร
ศีลไม่ต้องไปเอา สมาธิไม่ต้องไปทำ ...ก็สบายแล้ว
มีความสุขแล้ว มีความสุขเล็กๆ เกิดขึ้นแล้วกู
พอให้ออกจากความสุขนั้นๆ ก็เสียดาย
นี่ มันติดๆ ...มันเหมือนยาเสพติด
นี่เขาเรียกว่าอามิส เป็นอามิสสุข
มันก็ติด ติดสุข ติดอามิสในสุข ติดการกระทำ
ติดในการที่จะมีสุขเป็นเครื่องอยู่เครื่องอาศัย
มันมีความติดข้อง
หมายเหตุ : คัดลอกโดยตัดทอนมาจาก
คำสอน "พระอาจารย์"
(แผ่น 12) แทร็ก 12/19 ช่วง 2
