"โมฆะฯ" รึเปล่า

ธรรมปฏิบัติในยุคสมัยนี้ ที่มันเหมาะที่สุดน่ะ 

ปฏิบัติแล้ว...เกิดความรู้ความเข้าใจได้ด้วยตัวเอง 

โดยไม่สงสัย แล้วก็ไม่หลงทาง ง่ายๆ นี่

ไม่มีอะไรเกินมหาสติหรอก คือสติปัฎฐานสี่นั่นเอง 

มันไม่เหมือนกับการปฏิบัติธรรมในสมัยแต่ก่อน 

การเข้าถึงมรรค การเข้าถึงผลนี่ มันมีหลากหลายวิธีการ แล้วก็ทำได้ด้วย 

แต่ในสมัยนี้มันยาก ...ไม่ใช่ไม่ได้...แต่มันยาก 

เพราะจริตสันดานของคนในยุคนี้ ตั้งแต่เกิดมานี่ 

มันรับรู้ รับทราบ รับจำ อะไรที่มันเกินจริงมาก จนถึงมากที่สุด 

การรู้ การคิด การจำนี่ มันล้ำเกินจริง 

เพราะนั้นสิ่งที่มันเก็บ ที่มันฝังไว้ในสัญญา ในความจำได้หมายรู้นี่ 

มันละเอียดในความปรุงแต่งของกิเลสสังขาร 

ยากต่อการที่เลิกละเพิกถอนด้วยอำนาจของเจโตวิมุติ เจโตกึ่งปัญญาวิมุติ 

เพราะไอ้ความรู้เกินจริงนี่ เวลามันรู้ เวลามันทราบ 

เวลามันเข้าไปเสพเข้าไปเสวยแล้วนี่ มันไม่ยอมทิ้ง 

มันทิ้งได้ยาก เพราะมันมีรสชาติ...รสชาติที่พอใจ 

พอดีกับกิเลสความต้องการ ความอยาก ความปรารถนา 

เพราะนั้นไอ้การที่มันจะสำรวมจิตให้สงบ ด้วยอุบายใดอุบายหนึ่งนี่ 

มันจึงไม่สามารถทำได้ ทำได้ก็ได้เล็กน้อย 

ไม่เพียงพอต่อการจะน้อมนำเอาความสงบนั้นไปเป็นรากฐานของการพิจารณา 

กระทั่งทำความสงบในรูปแบบนั่งสมาธิเดินจงกรมยังยาก 

เพราะมันไม่สามารถจะรวมจิตให้เป็นหนึ่งได้ด้วยอุบาย 

เพราะงั้นการปฏิบัติในยุคหรือในคนสมัยนี้ และสมัยหน้าและสมัยต่อๆ ไปนี่ 

จึงต้องมาเน้นอยู่ที่สติปัฏฐานให้มากที่สุด คือการฝึกสติ 

แล้วก็ใช้ชีวิตไปตามปกติวิสัย ทำหน้าที่ยังไง ยืนเดินนั่งนอน 

กิจกรรมภายนอกอย่างไร ก็ไม่ต้องไปปรับเปลี่ยนแก้ไขกับมันมากจนเกินไป 

เพียงแต่ว่าระลึกรู้บ่อยๆ ในอาการปัจจุบัน ว่ากำลังทำอะไร 

กำลังอยู่ในเหตุการณ์ไหน มีความรู้สึกอย่างไร 

ด้วยการที่ทำอย่างนี้ แล้วก็พากเพียรที่จะฝึกความระลึกรู้กับตัวเองบ่อยๆ 

มันจึงจะเป็นรากฐาน ในการดำเนินไปในองค์มรรค

อย่าใจร้อน อย่าใจเร็ว ...เพราะความคิดน่ะมันล้ำ มันล้ำยุคล้ำสมัยเกินไป 

อะไรๆ มันได้มาแบบรวดเร็ว มักง่าย จนเคยชิน จนติดเป็นนิสัย 

พอมาเริ่มภาวนา การกำหนดระลึกรู้ ผลยังไม่ทันปรากฏ ...มันก็จะเอาไวๆ 

ถ้าไม่ได้ก็เริ่มท้อถอยบ้าง พาลบ้าง หาว่าไม่ได้ผลบ้าง...จิตมันไว

มันคุ้นเคยกับอะไรที่ได้มาง่ายๆ ...สมัยนี้อะไรมันได้มาง่ายทั้งนั้น ภายนอกน่ะ 

แค่นึกคิด แค่ต้องการ มันก็หยิบโทรศัพท์ หยิบมือถือ 

มันก็ได้ดิลิเวอรี่มาถึงที่ส่งถึงบ้าน อะไรอย่างนี้ ...มันไว 

จะไปไหนมาไหนก็รวดเร็วทันใจ ไม่ติดไม่ขัด สะดวกสบาย เลยติดเป็นนิสัย 

พอมาเริ่มภาวนามันก็ติด จะเอาแบบเร็วๆ สบายๆ เหมือนที่คุ้นเคย

เพราะนั้นสิ่งที่มันจะขาดสำหรับผู้เริ่มภาวนาในยุคนี้ก็คือ 

ขาดความเพียร ความหมั่น ความขยัน ในการที่จะฝึกตัวเอง 

ฝึกการรู้อยู่กับตัว เรียกว่ารู้ตัว นั่นแหละ ก็คือตัวสตินั่นเอง 

ถ้ามีความเพียร ไม่ท้อไม่ถอย สมาธิปัญญามันเกิดขึ้นได้ 

ในทุกที่ ทุกสถาน ทุกเวลา...โดยไม่เลือก 

ไม่เลือกท่านั่ง ไม่เลือกท่ายืน ไม่เลือกสถานที่ ไม่เลือกเวลา

มันก็จะสามารถตั้งได้ตามเหตุอันควรแห่งศีล แห่งสติ ที่ถึงพร้อมในระดับนั้นๆ 

ไม่ได้ตั้งขึ้นได้ด้วยความอยาก ไม่ได้ตั้งขึ้นได้เพราะคิดเอาเอง

ไม่ได้ตั้งขึ้นเพราะคนอื่นเขาบอก...ไม่ใช่ 

มันตั้งตามเหตุแห่งศีลแห่งสติ 

ถ้าประกอบเหตุแห่งศีลแห่งสติในปัจจุบันนี่มากเพียงพอ 

จิตจะตั้งมั่นขึ้นไปตามลำดับเอง ...แต่อาจจะช้า 

ไอ้ที่มันช้าก็เพราะว่าทำน้อย ปล่อยปละละเลยมาก 

ความอยากมาก คิดมาก เรื่องมาก มากเรื่อง เนี่ย พวกนี้ 

ถ้ามันตกอยู่ในอาการนี้ “มาก” เท่าไหร่ 

หรือเข้าไปมีเจตนาอยู่ในอาการเหล่านี้มากขึ้นเท่าไหร่ 

ผลแห่งสมาธิปัญญาก็น้อยลงเท่านั้น 

อันนี้คือหลักตามความเป็นจริง มันเป็นหลักอย่างนี้ 

ไม่ว่ายุคสมัยไหนก็ต้องอยู่ในหลักนี้ 

"ประกอบเหตุเช่นใด ผลได้อย่างนั้น"

ประกอบเหตุแห่งมรรค ประกอบเหตุแห่งศีล ประกอบเหตุแห่งสติ 

ผลก็ได้เป็นจิตตั้งมั่น จิตเป็นสมาธิ 

ประกอบเหตุแห่งอวิชชาตัณหาอุปาทาน 

จิตก็ฟุ้งซ่าน ล้มเหลว เหลวไหล เหลาะแหละ โลเล ขุ่นมัว เศร้าหมอง 

มีกิเลส...มาก ใหญ่ น้อย...ตามออกมา ไม่จบไม่สิ้น 

นี่ ธรรมทั้งหลายทั้งปวงมันขึ้นอยู่กับเหตุ 

ธรรมทั้งหลายทั้งปวงขึ้นอยู่กับการประกอบเหตุของสัตว์บุคคลนั้นๆ 

แต่มันมักจะเชื่อความคิดของตัวมันเองน่ะว่าคิดดีแล้ว วิเคราะห์ดีแล้ว 

คิดเองเออเอง เข้าใจเอาเองน่ะ ...ก็ว่ามันน่าจะเป็นอย่างนั้น มันไม่น่าจะเป็นอย่างนี้ 

มันก็ตายอยู่กับความคิดนั้นไป จิตมันก็ไม่บังเกิดอะไรเป็นมรรค อะไรเป็นผลขึ้นมา 

ไม่เกิดความรู้ความเข้าใจชัดเจนในตัวขันธ์ 

ตัวกาย ตัวจิตปัจจุบัน ตัวสิ่งแวดล้อมรอบตัวเองรอบขันธ์

อดทน ขยัน สร้างนิสัยระลึกรู้อยู่กับตัวบ่อยๆ 

ไม่อ้างกาล ไม่อ้างเวลาสถานที่ ไม่อ้างหน้าที่การงาน ไม่อ้างธุระปะปัง 

คือถ้าตั้งใจฝึกน่ะมันฝึกได้ จิตน่ะ มันก็ไม่ใช่ว่าดื้อด้านหรือว่าดื้อดึงจนเกินวิสัย 

แต่ที่มันไม่ค่อยได้มรรค มันไม่ค่อยได้ผลกันนี่ เพราะมันไม่ทำ 

มันไม่ประกอบเหตุแห่งศีลแห่งสมาธิขึ้นมา 

มันไม่ประกอบเหตุแห่งองค์มรรคขึ้นมาเท่านั้นเอง

ถ้าสัตว์ในโลก บุคคลในโลก ขยันหมั่นเพียรในการประกอบเหตุแห่งศีลสมาธิปัญญา 

พระอริยเจ้า มรรคผลนิพพานนี่ ไม่อดไม่อยากหรอกในโลกนี้

แต่พอมันยิ่งอยู่ในโลกนี้มานาน เกิดตายๆ มานาน 

เทคโนโลยี ความคิดความปรุงแต่ง ความซับซ้อนของความคิด ความซับซ้อนของอารมณ์ 

ความละเอียดแห่งความปรุงแต่งให้เกิดความซับซ้อนของเวทนาทั้งหลายทั้งปวงมันมาก 

มันเลยฉุด มันเลยลาก มันเลยรั้ง มันเลยดึง มันเลยเหนี่ยว 

มันเลยเข้ามาเกาะกุม จนไม่ต้องมาทำมาหากินในองค์มรรคแล้ว 

เนี่ย อยากเกิดมาช่วงนี้ทำไม 

ก็มันขี้เกียจ ก็มันไม่ขยันหมั่นเพียรในการทำความรู้ความเข้าใจ 

ประกอบกระทำในเหตุแห่งมรรคทั้งหลายทั้งปวง

อย่าปล่อยให้มันโง่ซ้ำซาก หลงซ้ำซาก อยู่ในอาการเดิมๆ ซ้ำซาก วนไปเวียนมา 

ซ้ำซากอยู่ในความคิด ซ้ำซากอยู่ในเรื่องราวต่างๆ นานา ทั้งในอดีต ทั้งในอนาคต 

เพ้อฝัน เพ้อเจ้อ ไม่มีสาระ ...เสียเวลา 

หมดเวลาไปเปล่าๆ ปลี้ๆ พร้อมกับชีวิตที่ดับไปทุกขณะ ...สุดท้ายก็หมดอายุขัยไป 

ไม่มีสาระคุณค่าในการเกิด ในการดำรงชีวิต ในชาตินั้นๆ เลย 

อย่าให้เหมือนกับที่พระพุทธเจ้าท่านเรียกว่าเป็น โมฆะบุรุษ โมฆะสตรี 

ไม่ต้องแข่งกันเป็น ...เพราะแปดพันล้านคนในโลกนี่ 

มันเป็นอย่างนั้นกันเยอะแล้ว โมฆะบุรุษ โมฆะสตรีนี่ 

อย่าไปเพิ่ม อย่าไปรันนิ่งนัมเบอร์กับเขา 

เป็นลูกหลานชาวพุทธน่ะ พุทธมาตั้งแต่เกิด ...แต่จิตมันยังไม่เป็นพุทธ 

มันยังเข้าไม่ถึงพุทธะ ยังเข้าไม่ถึงธรรมะ ยังเข้าไม่ถึงสังฆะ 

... แล้วเมื่อไหร่มันจะเข้าได้สักที ...

พระอาจารย์

แทร็ก 9/34

http://larndham.org/index.php?/topic/40307-%E0%B8%8A%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B9%8C-2/page__pid__808036__st__900&#entry808036