ศึกนี้..."เรา" ฤาจักสู้

พระอาจารย์ –  การสู้กับกิเลสก็เหมือนกับทำสงครามกันนั่นแหละ 

มันใช้กิเลสมานาน อยู่กับกิเลสมาจนติดสนิทแนบ จนเป็นเนื้อหนึ่งใจเดียวกัน สมานกัน ...ทีนี้พอจะละ จะเลิก จะปล่อยมันน่ะ มันไม่ยอมปล่อยง่ายๆ หรอก ...มันก็เกิดภาวะขัดขืน 

ทั้งๆ ที่ว่าความเป็นจริงทั้งหมดมันไม่มีอะไรหรอก มันไม่มีอะไรสักอย่าง ...นี่คือการเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมาเอง  มันหล่อหลอมตัวมันเองขึ้นมา มันเลยมีความเป็นบุคคล ความเป็นสัตว์ ความเป็นตัวเราขึ้นมา 

จากที่มันไม่มีอะไรเลย มันเป็นของว่างเปล่าทั้งหมด ...มันก็มาทำให้มีตัว "เรา" ขึ้นมา มีน้ำหนัก มีชีวิต มีเลือดเนื้อเชื้อไขขึ้นมา ดูเหมือนมันเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่ง 

แต่จริงๆ ถ้าไล่ไปถึงต้นเหตุต้นตอของมันแล้วนี่ จริงๆ มันไม่มี...มันไม่มีอะไรสักอย่างเลย

…..

เพราะนั้นอำนาจแห่ง "เรา" นี่ จุดเริ่มต้นของอำนาจแห่งเรานี่ ที่มันสามารถจะบงการขันธ์ บงการชีวิตได้นี่ ...จุดเริ่มต้นมันมาจากจิตทั้งหมดน่ะ จิตที่มันปรุงแต่ง

จิตสังขารนี่แหละ เป็นตัวที่จะสนับสนุนส่งเสริมให้มีการกระทำคำพูดอะไรออกไป ...ซึ่งจะเป็นการลุอำนาจแห่งเรา เพื่อให้...ได้มา,มี,เป็น...ในประโยชน์แห่งเราเกิดขึ้น

เพราะนั้นการฝึกฝนอบรม หรือการภาวนา ...จึงเรียกว่าเป็นการอบรม สำรวมจิต ไม่ให้มันพลุ่งพล่าน ไม่ให้มันคิดนึกปรุงแต่งไปไกลไปยาว ไม่ให้มันสร้างอารมณ์อยู่เสมอ 

มันคือการฝึกจิต ...คือมันต้องอยู่ในขั้นตอนที่เรียกว่าฝึกจิต คอยรวบรวมจิตไม่ให้มันแตกกระสานซ่านกระเซ็นออกไป

เพราะพวกเรากำลังอยู่ในขั้นที่เรียกว่ายังห้ามจิตไม่ได้ ยังอยู่ในขั้นที่เรียกว่าคุมจิตไม่อยู่ 

เพราะนั้นถ้าไม่ได้เข้าใจกำลังขั้นตอนตามลำดับของการภาวนานี่ ...มันจะทำการภาวนาแบบข้ามขั้นตอน ไปมุ่งทำในสิ่งมันไม่ใช่ขั้นตอนนั้น

การภาวนาในลักษณะที่พระพุทธเจ้าท่านวางวิถีแนวทางไว้นี่ มันจะเป็นลักษณะที่ค่อยๆ ลุ่มลึกไปตามลำดับ ...ไม่ใช่ข้ามขั้นตอน ไม่ใช่ปฏิบัติผิดธรรม ไม่เป็นไปตามธรรม ไม่เป็นไปตามครรลองธรรม

เพราะนั้นการปฏิบัติมันจะเป็นไปตามลำดับขั้นตอน อย่างลุ่มลึก...ค่อยๆ ลุ่มลึก ...เหมือนกับถ้าเป็นเส้นกราฟ มันก็จะเป็นกราฟแบบ down trend น่ะ มันค่อยๆ ลดๆๆ

จะไปเอาแบบ...ปึ้บ ลดฮวบเลย แล้วก็จะคุมให้ได้อย่างนี้ เอาแบบไม่ให้มันกระดิกกระเดี้ยเลยอย่างนี้...ผิดแล้ว ...มันเป็นไปไม่ได้ มันเกินกำลัง

ศีลก็ยังไม่มี สมาธิก็ยังไม่มั่น ปัญญาก็ยังไม่เต็มพร้อม ...มันไม่สามารถหรอกที่จะควบคุมอำนาจแห่ง "เรา" ให้มันอยู่ในกำมืออย่างนั้น ...เป็นไปไม่ได้

ถ้าไปเข้าใจผิด หรือว่าไปจะเอาตรงจุดสุดยอดตรงนั้นเลยนี่ ...ทีนี้มันส่งผลเกิดขึ้น...คือตัว "เรา" มันก็จะพลิกสร้างอารมณ์ออกมาในลักษณะที่เป็นปฏิฆะ

คือมีความหงุดหงิด โกรธเคือง ขุ่นมัว ไม่พอใจในการปฏิบัติของตัวเอง ในการกระทำ ในการดำรงชีวิต ...ทีนี้มันก็เกิดภาวะพวกนั้นพวกนี้ขึ้นมาแล้ว

แต่ถ้าการปฏิบัติมันเป็นแบบค่อยเป็นไป และเข้าใจขั้นตอนการปฏิบัติ โดยที่ไม่ข้ามขั้นตอน แล้วก็ไม่เอาผลมาเป็นตัววัด ...มันก็เป็นในลักษณะที่ค่อยๆ ตะล่อม...ตะล่อมจิตๆ

ไม่ใช่ว่าไปหยุดจิตโดยฉับพลัน...หยุดไม่ได้หรอก ...กิเลสเท่าฟ้าเท่าแผ่นดิน  ความอยาก ความปรุงแต่งที่มันอยู่ข้างในของเรานี่...เราไม่รู้หรอกว่ามันเท่าไหร่

ยิ่งกว่าแผ่นฟ้าผืนมหาสมุทร มากมายมหาศาล...ที่มันมีแรงผลักดันอยู่ตลอดเวลา ...แล้วก็ยังไม่ได้รับชะล้าง ลบล้าง หรือทำให้อ่อนกำลังลงเลย

อยู่ดีๆ จะมาจับให้มันห้ามคิดห้ามนึกนี่...ไม่ได้หรอก เป็นไปไม่ได้เลย ...หรือว่าถ้าทำได้ ก็ทำได้แค่ชั่วขณะหนึ่ง...แต่ชั่วขณะหนึ่งนี่ก็ทำให้เกิดความเข้าใจผิดแล้วว่า สามารถกระทำได้ตลอดเวลา

พอมันไม่ได้ตลอดเวลา หรือไม่ได้ดั่งที่มันปรารถนา ...ทีนี้ก็เริ่มโทษนั้นโทษนี้แล้วว่า...วิธีการผิด อาจารย์สอนผิด พระพุทธเจ้าสอนไม่จริง

เพราะนั้นน่ะ ในท่ามกลางที่มันยังมีความคิดนึกปรุงแต่ง และยังไม่ยอมแล้วไม่ยอมเลิกนี่...ห้ามก็ห้ามไม่ได้ บอกให้หยุดมันก็ไม่หยุด บอกให้มันอยู่มันก็ไม่อยู่

การแก้ไข การฝึกในลักษณะอย่างนี้ ...มันจะต้องฝึกในลักษณะที่...ต้องคอยเอาศีลสมาธิปัญญานี่สอดแทรกลงไป ...เพราะนั้นตัวศีลสมาธิปัญญามันอยู่ตรงไหน อยู่ที่ไหน...ก็คือคำว่า "รู้ตัว" 

ก็คอยเอาความรู้ตัวนี่แทรกเข้าไป...ท่ามกลางอารมณ์ ท่ามกลางความคิด ท่ามกลางความทะยานอยาก ท่ามกลางการกระทำคำพูดนี่  ต้องคอยเอาศีลสมาธิปัญญานี่ คอยสอดแทรกลงไป...บ่อยๆ

เพราะในศีลสมาธิปัญญาในระดับอย่างนี้ มันไม่สามารถจะคงทนหรอก มันยังไม่มั่นคง ...พอสอดแทรกลงไป เดี๋ยวมันก็หาย เดี๋ยวมันก็ล้มละลายหายไป

ด้วยอำนาจของกิเลสมันพัดพาชักนำออกนอก ด้วยอำนาจแห่งจิต ด้วยอำนาจแห่งความอยาก ด้วยอำนาจตัณหาอุปาทานน่ะ ...มันก็จะมากลบ พัดพาความรู้ตัวให้สลายจางไป

ซึ่งผู้ปฏิบัติมันก็ต้องรู้ว่า...ระดับขั้นตอนของธรรมบทนี้บาทนี้ ช่วงนี้มันจะต้องเป็นอย่างนี้ ...มันไม่มีวิธีอื่นหรอก นอกจากว่าทำลงไปซ้ำอีกๆๆ 

ก็รู้ตัวลงไปอีก...บ่อยๆ ซ้ำซากลงไป ...ไม่ไปเปลี่ยนวิธีการ ไม่ไปเปลี่ยนวิธีวางจิตกำหนดจิตยังไง ...ก็รู้ตัวลงไปแบบเดิมแบบเก่านั่นแหละ

ทีนี้ ถ้ามันทำอยู่อย่างนี้บ่อยๆ ...ความสืบเนื่อง ความต่อเนื่องของกิเลสนี่ มันก็เกิดภาวะที่เว้นวรรคขาดตอนลงไป มันก็จะมีช่วงว่างช่องว่างของกิเลส

ไม่ใช่ว่ากิเลสมันจะฟุ้งซ่านปรุงแต่งได้ตลอดเวลานาทีหรอก ...มันก็จะมีบางช่วงบางจังหวะ ที่กิเลสหรือความคิดนึกปรุงแต่งหรืออารมณ์นี่ มันอยู่ในภาวะที่มันเหมือนคลื่นลมสงบบ้าง

ทีนี้มันสำคัญว่าผู้ภาวนานี่...พอมีลักษณะคลื่นลมสงบบ้างอย่างนี้ แล้วก็ไปประมาทตายใจอีก ปล่อยเผลอเพลินล่องลอย คิดจะทำนั่นทำนี่อะไร

แทนที่มันจะใช้ช่วงนั้นน่ะ...ที่มันเป็นช่วงที่กิเลสมันไม่ลุกฮือลุกโหมขึ้นมา ...ก็มาพอกพูนกำลังของศีลสมาธิปัญญาให้มันเข้มงวดกวดขันแข็งแกร่งขึ้น

ก็ตักตวงเวลาตอนนั้น ด้วยการปฏิบัติ ด้วยการรู้ตัวอย่างเข้มงวดจริงจัง เพื่อรักษาความต่อเนื่อง

เพราะว่าเมื่ออยู่ในช่วงนั้นน่ะที่กิเลสไม่ลุกฮือ ...การรักษาความต่อเนื่องในศีลสมาธิปัญญามันทำได้ง่าย มันไม่ขาดสาย มันไม่ขาดระยะไปง่ายๆ

แต่มันก็มามัวขี้เกียจขี้คร้าน ปล่อย พัก ลอย ...ปล่อยจิตเลื่อนลอย ไหลเลื่อน เคลื่อน กระจัดกระจายไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้...ด้วยโมหะ ...ทีนี้มันจะเอากำลังที่ไหนล่ะมาสู้ 

ก็มันไม่เคยสะสมกำลังของศีลสมาธิปัญญาแบบเป็นชิ้นเป็นอันต่อเนื่องเลยน่ะ ที่จะมาสู้รบตบมือกับเวลาที่กิเลสมันลุกฮือ อารมณ์มันลุกฮือ...โหมลุกกระพือขึ้น

เพราะกิเลส หรืออารมณ์ หรือความคิดนึกปรุงแต่งนี่ ...มันไม่มีนิมิตหมายว่ามันจะเกิดขึ้น หรือไม่เกิดขึ้น  ในตอนไหน เวลาใด กับบุคคลไหน 

มันสามารถพร้อมที่จะเกิดได้ตลอดเวลาเลย ...ตราบใดที่ยังคลุกเคล้าอยู่ในโลก ตราบใดที่ยังมีตาหูจมูกมีลิ้น มีกาย มีจิตมีใจอยู่ ...มันสามารถกระทบอายตนะผัสสะตลอดเวลา

นี่ ที่มันจะไปสะกิดให้เกิดอุปาทานขันธ์ อุปาทานทุกข์ได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว...ด้วยอำนาจแห่ง "เรา" ที่มันยังไม่ตาย ที่มันยังฝังอยู่ภายในกายใจของสัตว์บุคคลนั้นๆ

หมายเหตุ  :  คัดลอกจาก 

"คำสอน พระอาจารย์" แทร็ก 16/15 

http://ngankhamsorn16.blogspot.com/2016/03/1615.html )